gold dust

100x70
Złoty pył


Ziąb wyssał już ciepło
ze wszystkich komórek
zastygłam w bezruchu
porażona bólem.

Lecz się nie wpisuję
w zastaną scenerię,
gdzie przebrzmiały echa,
prysły fanaberie.

A wiatr bez pytania
me włosy rozwiewa,
ubranie zadziera,
czegóż się spodziewa?

Tylko stara lipa
i omszały już buk,
wiedzą, co się stało
i jak wyglądał wróg.

Pragnienie nicości
przekreśliło słońce
przysłało na odsiecz
promieni tysiące.

Musnęło swym ciepłem
przez zasłonę włosów
lecz na ruch zbyt mało
i wydanie głosu.

Już promienie słońca
tkają woal złoty,
w ażurowe wzory
i nieziemskie sploty.

Starym drzewom nie żal
diamentowej szadzi,
którą mnie okrywa,
delikatnie gładzi.

By odwrócić głowę
jeszcze nie mam siły,
nie widzę koszulki,
w którą mnie spowiły.

Obok stóp kałuża
cienkim lodem ścięta,
ale w niej nie widzę,
że jestem w diamentach.

Wszelki czyn na ziemi,
dobry, czy podły był,
bezgłośnie przykryje,
ulotny, złoty pył.